#8

*Kolleah  - Genozid*

- No i mnie pokonał.

Zirytowany wywróciłem oczami. Od piętnastu minut Severin biadolił nad tym, że w serii próbnej (PRÓBNEJ, do cholery) Prevc nie tylko skoczył lepiej od niego, ale również od całej reszty. W kółko nawijał o tym, jaki z niego mięczak i niedojda, jak bardzo się skompromituje przed swoimi ludźmi, jaki z Petera oszust, który żywi się demoniczną energią, a potem wygrywa wszystko, blablabla. Przy tym rwał sobie z głowy włosy, a przynajmniej dotąd, póki nie podrzuciłem mu wkładek do żucia. Miałem nadzieję, że gdy zajmie sobie czymś zęby, przestanie gadać, ale jakże byłem naiwny!

Gdy się nakręci, nie sposób go uciszyć.

- Sevi, ale przecież jedna próbna nie przesądza o całym turnieju. - Próbował go przekonywać Wanki. - Prevc przycwaniaczył, ale konkurs wygrasz ty. Oczywiście, jeśli ja tego nie zrobię.

Freund podniósł głowę z nad wkładek i rzucił Wieżowcowi zagadkowe spojrzenie. Jego oczu już nie przepełniały złość i zrezygnowanie, a jedynie smutek.

- Gdybyś ty wygrał, może nie byłbym najszczęśliwszym skoczkiem na świecie, ale na pewno bym się cieszył. Ale jeśli wygra ta zakała narodu skakajcowego... - Blondyn zaperzył się i mocno zacisnął dłoń w pięść. Na jego policzki wypełzły dwie czerwone plamy, a oczy ponownie rozbłysły złością. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego taki rozsądny mężczyzna tak bardzo przejmuje się tym słoweńskim patykiem.

W każdym razie źle mi z tym, że mój przyjaciel ma kompleksy przez Prevca i na pewno tak tego nie zostawię.

- Richie, gdzie idziesz? - Zawołał za mną Geiger. - Przecież my tu mamy problemy.

- Idę je rozwiązać, a nie tylko o nich gadać. - Burknąłem, zapinając zamek mojej żółtej kurtki i posyłając mu pełne wyższości spojrzenie.

- O nie, nie możesz się z nim bić. - Sevi przeraził się. - Przecież... Richie! Richie, wróć!

XDXDXD

To nie tak, że poszedłem sprać Prevca na kwaśne jabłko, choć - nie zaprzeczę - miałem ochotę przyfasolić w tą jego naprostowaną przez drogich chirurgów szczękę. Chciałem tylko rozejrzeć się po okolicy, zobaczyć, czy Słoweńcy wciąż odprawiają te swoje rytuały i najwyżej wtedy zrobić coś, co przerwie im tę magię.

Ewentualnie zatrzasnąć Petera w toi-toiu. A potem z czystej złośliwości przewrócić wychodek. Huehue.

Przede wszystkim jednak chciałem odetchnąć świeżym powietrzem. Wellinga miał niegdyś rację, zauważając, że od Krausa jedzie cebulą. Myślałem, że jeśli posiedzę jeszcze minutę dłużej obok niego to zemdleję. Ma-sa-kra.

- Richardzie Freitagu, ani kroku dalej.

No świetnie. Freund i Wank za mną przylecieli. Jak nic, zaczną robić dramy.

- Nie poświęcaj się dla mnie tak, nie jestem tego godzien! - Sev złapał mnie za poły kurki i mną potelepał, jakby miało to sprawić, że mój mózg znowu zacznie pracować.

Jednak trzeba najpierw mieć ten mózg, oops.

- A ja nie jestem gotowy na to, by odwiedzać cię w więzieniu, za duże obciążenie emocjonalne. - Dorzucił Andreas. - Oczywiście, jeśli już tam trafisz, przemycę dla ciebie w bochenku chleba pilnik, którym przepiłujesz kraty, żeby uciec. No wiesz, jak na filmach.

Jak xD kocham, żyję wśród debili.

Już otwierałem usta, by oświecić tych głąbów, kiedy usłyszałem znajome mamrotanie. Aż mnie ciarki przeszły, a zjedzone wcześniej warzywka podeszły do gardła. Po minie Severina widać było, że on też rozpoznał te przerażające i mrożące krew w żyłach dźwięki. Tylko Wank, niczego nieświadomy, marszczył brwi i nerwowo przeczesywał włosy.

Jak to jest, że latem Wieżowiec nie rozstaje się z ciepłą czapką, a w zimę notorycznie ją gubi?

- Oni gdzieś tu są! - Sev pisnął z przerażeniem. Jeśli wcześniej wariował przez Prevca, to teraz nie wiem, jak mogę nazwać to, co się z nim działo. Jakaś apokalipsa, koniec świata. Żeby człowiek, którego normalnie nie dało się wyprowadzić z równowagi, był emocjonalnie aż w takim proszku?

I żebym to ja musiał składać go w całość?

- Spokojnie, tylko bez paniki. - Nakazałem spokojnie, choć sam trząsłem portkami jak wtedy, kiedy w drugiej klasie Wielki Jonas naśmiewał się z moich brwi i wymuszał ode mnie kanapki.

- Tam! - Wank skazał palcem na przestrzeń między słoweńskim a polskim domkiem.

Zmrużyłem oczy i podążyłem wzrokiem w stronę wskazaną przez Andreasa. Faktycznie, Słoweńcy, wciśnięci między ściany, niemal niewidoczni, stali obok siebie z pochylonymi głowami i, trzymając się za ręce, szeptali coś do siebie. Pośrodku, w blasku niewielkiego reflektora stał Prevc i wyglądał jakby znajdował się w innym świecie. Czy oni go hipnotyzują, czy co?

- Co oni odpieprzają? - Wank zmarszczył czoło i wytrzeszczył oczy. - Oni są psychiczni.

- Robią te...te mochlojki, a potem Prevc wygrywa. - Powiedział ze zrezygnowaniem Sevi i smętnie zwiesił głowę. - Znowu przegram. I nie wygram Turnieju.

- Nie na mojej zmianie! - Oświadczyłem heroicznie, wypinając do przodu pierś i z zacięciem patrząc na Słoweńców. W moim małym, ale pracującym na najwyższych obrotach mózgu już powstawał plan. Na pewno nie pozwolę im dokończyć tego czarowania, niech pocałują w dupę Mirana, nie wygrają.

- Co zamierzasz?

Posłałem Wankiemu spojrzenie a'la kot ze Shreka.

- Podbiegniesz do nich i zemdlejesz. Chyba zostały w nich jakieś pokłady człowieczeństwa i ci pomogą.

Kumple spojrzeli na mnie, jakbym uciekł z psychiatryka. Czyli to nie jest dobry pomysł? Pff!

- No to plan B. - Wzruszyłem ramionami i poszedłem w przeciwną stronę. Ziomy zaraz ruszyły za mną, mamrocąc coś pod nosami o moich chorych pomysłach. Zobaczymy, co powiedzą, gdy powstrzymam potop słoweński, jeszcze będą mnie po brwiach całować i nosić za mną moje przybory do stylizacji włosów. Ja im pokażę, kto jest prawdziwym geniuszem zła.

O, to już tu.

Bacznie rozejrzałem się na boki. Kiedy w pobliżu nie zauważyłem nikogo, kto mógłby mi przeszkodzić w moich niecnych zamiarach, przystąpiłem do dzieła. Najpierw otworzyłem skrzynkę z różnymi kabelkami i urządzeniami, dzięki której zarówno na skoczni jak i wokół niej był prąd, następnie trochę w niej pogrzebałem, tu przełączyłem kabelki, tam jakiś przeciąłem i voilà, nagle wszystko wokół zamilkło. Spiker już nie mówił do zebranych, z głośników nie płynęła głośno muzyka, a reflektor oświetlający lice Prevca... Idę o zakład, że nie świeci. I że dziwny rytuał Słoweńców został zepsuty.

- Co ty, do cholery, zrobiłeś?! - Wydarł się na mnie Severin. Dlaczego wielcy ludzie nie są doceniani za życia? Doprawdy!

- Zakłóciłem rytuał. Prevc dzisiaj nie wygra, ale naprawdę, nie musisz mi dziękować. - Przewróciłem oczami. Ludzie! Zawsze coś im będzie nie pasować. - Scheisse! W nogi! - Zerwałem się z miejsca, gdy zauważyłem, że w naszą stronę kierują się technicy. Nikt nie może nas z tym powiązać, inaczej będziemy mieć porządne kłopoty.

Zziajani wpadliśmy do naszego domku. Wank niespodziewanie wybuchnął głośnym śmiechem, natomiast Sev wciąż wyglądał na nieprzekonanego.

- Jeśli dowiedzą się, że to ty...

- Nie dowiedzą. A ty lepiej idź się przygotuj, dzisiaj będziemy świętować twoją wygraną. - Odparłem z irytacją i, ściągnąwszy zimowy ekwipunek, usiadłem na ławce. Jeszcze chwila, a będę musiał się zbierać. Może i mi, za te zasługi, uda się dobrze skoczyć?

Meh, długo nie było mi dane cieszyć się spokojem. Komórka w mojej kieszeni zaczęła wibrować, więc sięgnąłem po nią, z niechęcią zauważając, że dzwonił do mnie Wellinga. Czy on czasem nie powinien już wybierać się na belkę?

- Richie, pomóż! - Wydarł się do telefonu, po czym głośno pociągnął nosem. Fuj, czy on smarka w rękaw?!

- Co się znowu stało? - O matko sałatko, czy ja wyglądam na Matkę Teresę z Kalkuty, że dzisiaj muszę pomagać wszystkim? Moje pokłady cierpliwości są naprawdę ograniczone i obawiam się, że są już na wyczerpaniu. Nie lubię być miłym i pomocnym gościem.

Andi zapłakał do słuchawki.

- Nigdzie nie ma prądu, a ja...ja utknąłem w windzie! - Oznajmił z paniką, po czym, ściszając głos, dodał - Z Gratzerem i Harrim Ollim!

Woah, co za przyjemne towarzystwo.

- Seppa patrzy na mnie podejrzliwie, a w ręce ściska metr krawiecki. Boję się go! Z kolei Harri właśnie wyjął zza pazuchy taką małą wódeczką, jaką zawsze kupuje sobie potajemnie trener, gdy spieprzymy konkurs, i wypił CAŁĄ. Richie, błagam, uratuj mnie!

Nie sposób było nie wybuchnąć śmiechem. No powiedzcie sami, co byście zrobili w takiej sytuacji? Przecież nie ma niczego zabawniejszego od Wellingi srającego w porty. Bożeno, jak wyobrażę sobie tą sytuację... Nie no, aż mnie brzuch rozbolał ze śmiechu, a Wank zaczął się dopytywać, o co mi chodzi, bo przecież też chce się pośmiać.

- Richie, to poważna sprawa! - Oburzył się Welli. Mogę dać sobie włosy uciąć, że do tego spektakularnie tupnął nogą i zmarszczył nos.

Kurweła, uwielbiam problemy Wellingi!

- Hej, Andi, czy czasem Harri to nie twój idol? Może wypij z nim po kielichu i odnajdź sens życia.

- Teraz widzę, że to nie jest idol dla mnie. Wolą być grzeczny i trzeźwy. Richie, co mam rooo... Hej, co ty robisz?

- Freitag? Tu Harri Olli. Siemasz, ziom.

O, zaczyna się robić coraz bardziej interesująco.

- No cześć. Co tam?

- Kurwa, winda się zacięła, a ten wasz gnojek ryczy i modli się do Hofera. Ja pierdolę, jak wy z nim wytrzymujecie? - Sapnął Fin. - Hej, po całym tym turnieju koniecznie musimy wybrać się na melo i powtórzyć imprezę z Kuusamo. Koleś, co ty wtedy odpierdalałeś. Szacun!

Zarumieniłem się po koniuszki uszów. Cóż,  nie pamiętam, co wtedy odpierdalałem, ale legenda głosi, że tańczyłem na rurze w klubie ze striptizem.

Ech, minuta ciszy dla mojego mózgu.

Ale wiecie, fiński alkohol plus ruski bimber na przepitę to nie jest dobre połączenie. Teraz to wiem.

- No jasne. - Odparłem ostrożnie. Przecież nie powiem mu, że już nie zamierzam z nim imprezować. Jeszcze coś ze złości zrobi Andreasowi i będę mieć młodego na sumieniu. - Dasz mi Wellingę?

- Okej. Zwłaszcza, że ten paskud ugryzł mnie w łydkę. Kupcie mu jakieś ziółka na uspokojenie. Nara.

- Richie. - O, irytująco płaczliwy głos Wellingi w słuchawce. Urwanie głowy z nim. - Aaa, winda ruszyła! Idę wygrać konkurs, papapapa. I pozdrów Wanki'ego!

Jak trwoga to do Ricza, a jak wszystko płynie spokojnie to kto by się mną przejmował. Phi.

- Co się stało? - Zapytał Andreas W., wyciągając z plecaka kanapkę z paprykarzem. Fujka, waliła jak skarpety Eisenbichlera.

Wzruszyłem ramionami, dyskretnie odsuwając się od kumpla. Właściwie to nic nie zaszkodziłoby, gdybym ruszył tyłek i poszedł się rozgrzać.

- Wellinga przesyła ci całuski. - Odparłem.

- Milusio.

- Chyba przestał się buntować.

- Oby. Miałem dość słuchania jego opowiestek o melanżach Olli'ego.

- Idę na rozgrzewkę. - Wstałem z westchnięciem. Bożuniu, jak mi się nie chce. A to przecież pierwszy konkurs Turnieju! - A ty nie zapomnij umyć ząbków.

XDXDXD

Powinienem zostać pieprzonym jasnowidzem.

Albo bohaterem narodowym.

A już na pewno Sevik powinien nosić mnie na rękach i całować ziemię, po której stąpam.

Wygrał, skubany! Pokonał Prevca, niemalże wdeptał go w śnieg i roztarł jak robala. Mina Słoweńców bezcenna! Parskali na wszystkie strony, rzucali nienawistnymi spojrzeniami i klęli, na czym świat stoi. Byli pewni swojego, a tu Übberraschung! Czary nie zadziałały, Ricz przerwał rytuał, Peter spadł z piedestału. Wie schade, że szerszej publiczności nie mogę przekazać swoich dokonań, muszę napawać się dumą w samotności. Ech.

- Sevi! Gratki! - Rzuciłem się na blondyna, omal nie przewracając go na ziemię. Wreszcie wyglądał jak dawny on, z tym szerokim uśmiechem ukazującym wielkie jedynki, z błyszczącymi oczkami i twarzą pełną nadziei.

- I tak ci nie podziękuję. - Freund przewrócił oczami, szturchając mnie w bok. Niewdzięcznik. - To nie twoja zasługa.

- Jak nie, jak tak. - Skrzyżowałem ręce na piersiach i popatrzyłem na niego buńczucznie. Co to za herezje? - Kto popsuł Prevca?

- A kto oddał najlepsze skoki? - Skoczek zaśmiał się, po czym wpadł w objęcia Wanka.

Skoro poprawia mu to samopoczucie, niech wierzy, że wygraną może zawdzięczać tylko sobie. Ja i tak wiedziałem swoje.

XDXDXDXDXDXDXDXDXD

ej, wiecie co? wreszcie skończyłam oberstdorf i w następnym rozdziale ruszamy do Ga-Pa! Ale będzie pata. <3