#1

*Supershit - German Psycho*

- Freitag, czy ty już do reszty zgłupiałeś???

- Po prostu mocno przyrżnąłem o zeskok, okej?

Ludzie! Nie mają, co robić to czepiają się biednych sportowców, którzy ulegli wypadkowi, stłukli sobie paluszka i obili pysia. Bańka boli, jakbym opił się śliwowicy, w krzyżu napierdala, noga krzyczy o masaż, a ci nieczuli frajerzy trują człowiekowi dupę o jakieś pierdoły. Litości! Albo alkoholu!

- Nie tłumacz swojego niedojebania upadkiem!

Pfff!

Pokazałbym mu faka albo chociaż obraziłbym jego rudoniewiadomojakie włosy, ale zaraz dostałbym ochrzan od trenera. No bo przecież Severin nie może być teraz zestresowaną kulką smutku blablabla.

W ciąży jest, czy przegrywa z Peterem II Prevcem?

Ja wiem, że pogoń za koszulką lidera to poważna sprawa, ale bez przesady.

- Ile razy mam ci mówić, żebyś nie umieszczał na fejsie naszych przypałowych zdjęć? - Freund pojawił się obok mnie, łupiąc na mnie groźnie i gniewnie zaciskając szczęki. Ale umówmy się, Fannemelem to on nie jest. Jego wzrok, tak bardzo niebazyliszkowy, w ogóle mnie nie rusza, a skrzywiona w grymasie twarz nic a nic nie jest straszna. Jak bardzo by się nie wściekał, wciąż jest najsympatyczniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałem. Może udawać, że tak nie jest, może ciskać we mnie przezwiskami i rzucać we wszystkie strony mięsem, ale ten zabieg jest bardziej śmieszny niż wzbudzający grozę.

Sev nie jest typem bad boya, ot co.

- Przestań używać Explorera, to zdjęcie wisi na moim fanpejdżu już kilka dni. - Powiedziałem spokojnie, po czym, jak gdyby nigdy nic, wróciłem do oglądania disco teledysków. W końcu skądś trzeba czerpać inspirację na nietuzinkowe foty wrzucane do neta. Cieszę się pomysłowy i kreatywnym profilem na fejsie, więc niech tak zostanie jak najdłużej.

Sev prychnął pod nosem.

- Wstrzymuję dostawę mannerów.

- No ale nie możesz! - Zerwałem się z fotela i stanąłem obok Seva. - Seviii!

Freund, wzruszywszy ramiona, zaśmiał się gardłowo, a ja jedynie mogłem tylko wpatrywać się w niego wzrokiem ala kot ze Shreka. Nie podziałało. Scheisse.

- Zostaje ci wpieprzanie milki od Wellingi, więc chociaż dla niego bądź miły.

Zrobiłem smutną minę.

- I tak muszę być. Miałem poważną rozmowę z jego mamą.

A rozchodzi się o to, że ten frajer poskarżył się swojej Mutterce, że niby mu dokuczam. Co prawdę, kilka razy zmusiłem go do sprzątania mojego bajzlu, latania do sklepu i układania moich włosów, ale umówmy się, jest najmłodszy, a chłopiec na posyłki to fajna sprawa. Szkoda, że jego matka tego nie rozumie.

Eww, wciąż mam ciarki na samo wspomnienie wzroku Frau Wellingi. Mało subtelna kobieta.

- O nie, nie mów, że pierwszy Casanova niemieckiej drużyny skoczków narciarskich nie rozczulił Frau Wellingi? - Freund zaczął jawnie ze mnie kpić. Zmieniam zdanie, jak chce to potrafi być unfreundlich.

Zarumieniłem się.

- Ta kobieta ma głaz zamiast serca. Nawet jej syn ma więcej wrażliwość.

- Recytuje wiersze, musi być wrażliwy.

- Nieważne.

- Jakie nieważne? Rośnie nam drugi Goethe, twoje dzieci będą czytać jego dzieła w szkole, a ty to lekceważysz?

- To zależy, czy nabijasz się teraz ze mnie, czy z Andi'ego.

Freund przewrócił oczami.

- Obaj jesteście psychiczni.

- Ostatnio jesteś strasznie niemiły. - Odrzekłem spokojnie i chwyciwszy blondyna za rękę, pociągnąłem go w stronę skromnego aneksu kuchennego. - Chodź, zaparzę ci melisę, uspokoisz swoje rozdygotane nerwy.

Doprawdy nie wiem, co wstąpiło w Severina. Zamiast z wdzięcznością przyjąć moją pomoc, shejtował mnie spojrzeniem. Jeśli bawi się w Fannemela to mam nadzieję, że ma tę świadomość, że ta zabawa wysoko go nie zaniesie. No chyba, że jego Lebensziel to wyrywanie lasek i tańczenie na polskich stołach.

Myślę, że jednak celuje w coś lepszego. W końcu to taki odpowiedzialny chłop.

- Siadaj. - Podsunąłem mu jakiś taboret, a sam zająłem się parzeniem ziółek. Może doleję Severinowi do kubka wody ognistej, coby wypluł ten kij, który ostatnio połknął. - Zauważyłeś, że zacząłeś przeklinać?

- Jak tu nie przeklinać, gdy równowaga w świecie zostaje zachwiana przez pierwsze miejsce Prevca? Przecież to wbrew naturze!

Cóż, zawsze chciałem zostać lekarzem, a nie psychologiem, w każdym razie każde doświadczenie jest cenne.

- Nie możesz przejmować się Prevcem, Sevi.

- Wiem. - Freund jeszcze bardziej zmarkotniał. Przydałby się Wank i moc jego tęczowego uścisku.

Ukradkiem wyciągnąłem z kieszeni smartfona i napisałem smsa do Wieżowca. Co tylko ja będę ratować Seva? Niech on też do czegoś się przyda, bo jedyną pożyteczną rzeczą, jaką robi dla naszej drużyny jest zdobywanie wódki od kolegów z Polski. No i nie można zapomnieć o tym, że lula do snu Welli'ego, kiedy tego dręczą koszmary i potwory wychodzące z szaf. Nic poza tym.

Podałem Freundowi kubek z melisą. Skoczek skrzywił się, ale wziął kilka łyków naparu. Zauważyłem, że strasznie trzęsą mu się ręce. Niedobrze. Gdzie ten Wank? Niech już przylezie i przytuli Seva, bo ja już sam nie wiem, co powinien dalej robić. Hmm, może dam Sevikowi wkładki, by trochę pożuł i ulżył sobie?

- Richi. - Zagaił Sev. Jego ton z powrotem był miły. - Nadal boli cię głowa po tym upadku?

Uśmiechnąłem się krzywo.

- No wiesz, bywało gorzej.

- Słabo to wyglądało. - Freund wydawał się być szczerze zatroskany, ale jakoś mnie to nie dziwiło. Chyba wspominałem już, że jest najsympatyczniejszą osobą, jaka tylko stąpa po tej planecie? - A mimo wszystko i tak cieszyłeś się jak chory pojeb.

- Znasz mnie.

Czy to był komplement? Jeśli tak, to trochę nieporadny.

Severin westchnął.

- Czasami zazdroszczę ci tej beztroski.

Wtem drzwi się otworzyły i do pokoju wparował Wank. Chłopak od razu rzucił się Freundowi na szyję i mocno ściskając, począł szeptać mu do ucha jakieś słodkie słówka. Chyba podziałało, bo Sev uśmiechnął się i poklepał Andreasa po głowie, niczym wiernego psa.

- Starczy tych czułości, Wanki. - Odparł, próbując odsunąć od siebie Wieżowca. O, naiwny.

Andi tylko mocniej przytulił się do Severina. W pewnym momencie, gdy krew odpłynęła z twarzy Seva, musiałem interweniować i oddzielić go od Wanka.

- To było... miłe. - Podsumował Freund i, wciąż rozmasowując kark, posłał koledze słaby uśmiech.

- Staram się, jak mogę.

Aby rozluźnić Severina zaczęliśmy obgadywać Norwegów, co zdecydowanie należało do naszych ulubionych zajęć. Co prawda, nie byli naszymi śmiertelnymi wrogami i czasami fajnie było strzelić sobie z nimi jakąś fotę, ale przyjaciółmi też nie mogliśmy ich nazwać. Zresztą, czy jest coś przyjemniejszego od hejtowania nieumytych włosów Hilde albo śmiania się z ciągłych dyskwalek Fannisa?

Pochłonięci dyskusją, nawet nie zauważyliśmy, kiedy obok nas pojawił się Welli.

- Chłopaki, bo ja mam pytanie. - Zaczął nieśmiało.

Spojrzeliśmy po sobie zdziwieni. Co znowu stało się naszemu małemu kompanowi?

Tak, Freitag, wmawiaj sobie, że jesteś wyższy od Wellingi.

Andi wziął głęboki oddech i uciekł wzrokiem w bok zupełnie, jakby się zawstydził.

- Skąd się biorą dzieci?

No to pojechał, chłopak. Aż Sev zakrztusił się melisą, a Wank spadł z krzesła. Moja twarz za to pewnie przypominała jedno, wielkie xD.

- Wanki, wytłumacz mu, jesteś najstarszy.

- Ale to Sevi ma najstabilniejsze życie z naszej trójki.

- Chyba was...

- Ja mogę mu opowiedzieć o antykoncepcji. - Zgłosiłem się i doprawdy nie wiem, dlaczego Wank i Freund zgromili mnie spojrzeniami. - Ale rodzicielstwo to nie moja działka.

Tymczasem Wellinga patrzył na nas z rosnącym oczekiwaniem i nawet przestał rumienić się jak te wszystkie czternastolatki, które wiecznie latają za nim po skoczni.

- Słucha, Welli... - Zaczął niepewnie Severin. - Trener na pewno wszystko ci wytłumaczy, zna się na rzeczy.

Chłopak pokiwał w zamyśleniu głową i wzruszywszy ramionami, uśmiechnął się.

- Okej.

I poszedł.

- To było dziwne. - Podsumował Andreas W.

- Chciałbym mieć jego problemy. - Westchnął Sev.

O nie, Freundowi znowu włączył się tryb robienia dram. Trzeba to stanowczo ukrócić. Tylko jak? Nie mogę znowu go zbyć herbatką czy kadarką, potrzebuję cięższej artylerii. Myśl, ty zakuty łbie, myśl!

Kurde, Sev tyle dla mnie zrobił, był mi przyjacielem w każdej sytuacji mojego życia. Muszę mu pokazać, że ja dla niego też jestem w stanie zrobić wszystko, że jest moim najlepszym przyja...

- Zróbmy bubu Prevcowi.

...cielem. Ale brawa i przydomek "Przyjaciela Roku" na końcu i tak zgarnie Wank. Grr.

Severin otworzył szerzej oczy. Wyraźnie widziałem, jak się wahał. Z jednej strony mała pomoc w przerwaniu zwycięskiej passy Petera była kusząca, z drugiej... Severin wciąż był tym samym, prawym Severinem, który prędzej skieruje całe zło świata na siebie niż pozwoli cierpieć jakieś innej, ludzkiej istocie.

Tymczasem Andi zapalił się, co do swojego pomysłu.

- To nie musi być coś strasznego. Wyczaimy w jakie zabobony wierzy Pero, ukradniemy jego szczęśliwe skarpetki albo dosypiemy chili do zwycięskiej zupy, cokolwiek.

- No nie wiem...

- Sev. - Zabrałem głos. W końcu też chciałem mieć udział w misji o kryptonimie: Ocalić Żujka. - To nasze jedyne wyjście.

Severin wciąż się zastanawiał, kiedy w drzwiach znowu stanął Wellinga.

- Wiedzieliście, że dzieci biorą się z kapusty???

XDXDXDXDXDXDXDXDXDXD

Czy ja muszę mówić, jak bardzo mam poryty mózg? Nie? Świetnie!

Jejku, kiedy mówiłam, że stęskniłam się za pisaniem opowiadania o Freitagu to nie do końca miałam na myśli to coś powyższego. Ale stało się, więc... Może coś z tego wyjdzie.
XD