#3

*Die Toten Hosen - Weihnachtsmann vom Dach 1998*

- Severin dodał sobie na Facebooka takie ładne zdjęcie z choinką i patrz, jaki śliczny sweterek ubrał. Może też byś sobie takie zrobił?

- Mamoooo! - jęknąłem. Cholerka, mam dwadzieścia cztery lata i jestem królem fejsa, a Mutter chce mnie pouczać, co do robienia sobie fejmu w necie, wirklich? I jeszcze próbuje ze mnie zrobić Severina! Gruba przesada. Nigdy nie będę tak doskonały, jak on, choćby z tego powodu, że idealność jest nudna. Wolę być nieprzewidywalnym, młodym mężczyzną, który swoimi ciekawymi fotami rozpala nastolatki do czerwoności, a przy okazji wyciska na ich lica uśmiechy równie szerokie, jak wyszczerz Krausa.

- Racja, ty nie chcesz ubierać takich ślicznych sweterków - mama posłała mi oskarżycielskie spojrzenie, po czym podsunęła mi pod oczy swojego smartfona ze zdjęciem uśmiechniętego Seva, który siedzi pod koślawą i bidną choinką. A, zapomniałem pozachwycać się jego drapiącym sweterkiem z ekologicznej wełny. Genau gesagt, zajebisty.

(Zajebisty jak telemark Ammanna).

- Skaranie boskie z tobą dziecko - Mutti westchnęła. - Od małego nie chciałeś zakładać ładnych sweterków, tylko jakieś obciachowe i pozaciągane worki.

I jeszcze czepia się moich outfitów!

- Po pierwsze - spokojnie wyrwałem z jej ręki telefon i wyszukałem swoją stronkę. - Dodałem zdjęcie z choinką dwa tygodnie temu. Patrz, jakie ładne.

- Wyglądasz, jak naćpany.

Przemilczałem tę uwagę. Rodzice!

- Ale choinka ładniejsza - prychnąłem. - Po drugie, moje sweterki też są ładne.

Mama nie wyglądała na przekonaną. Ale hej, ja mam bardzo ciekawy gust modowy, zwłaszcza jeśli chodzi o paski do spodni! Mam ich całą kolekcję, jest imponująca, naprawdę. Powinienem kiedyś zrobić wpis o tym. Fani powinni wiedzieć, co jara Richarda Freitaga.

- Lepiej pomóż mi w kuchni - Mutti uniosła oczy, jakby patrząc w stronę nieba z oskarżeniem. Jak dobrze, że Herr Gott nie przyjmuje reklamacji i jednak nie zostanę wymieniony na ułożonego synka-gogusia, którego twarz jakby zastygła w :|. Pamiętajcie, tylko xD jest w cenie!

Żeby pokazać Mutterce, że nie jestem wyrodnym dzieciuchem, grzecznie powędrowałem do kuchni i pomogłem jej w przygotowaniach do bożonarodzeniowej kolacji. Krojenie papryki i obieranie ziemniaków było fascynującym zajęciem, podczas którego mogłem myśleć o wszystkich wydarzeniach, jakie aktualnie się dzieją. Niestety nie mam na myśli tak ważnych tematów jak globalne ocieplenie czy pomidory GMO (wtf, mamo?), albowiem jestem człowiekiem egocentrycznym. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że to nie do końca tak, że myślałem tylko o sobie, bo na tapetę wziąłem również Sevka i Prevca. Wiecie, jeśli rozwiążę problem Freunda, nie będę musiał dłużej słuchać jego mamrotania i marudzenia, znowu będziemy sehr glücklich i Sevi nie będzie wykręcał się od robienia sobie przypałowych selfie.

A przy okazji potwierdzi się, że Niemcy są potęgą w skokach, a Severin jest najlepszym skoczkiem kolejnego sezonu. Więc przegrana Prevca uszczęśliwi wszystkich.

Tylko jak zmusić Petera do przegrania, skoro jest w takiej hiperformie? Łatwiej byłoby go porwać i przetrzymywać w piwnicy pod Letalnicą, karmiąc go resztkami sevovych mannerów.

Trochę scheisse.

- Richardzie, dlaczego mnie nie słuchasz? - Mateńka cmoknęła z niezadowoleniem, posyłając mi nieprzychylne spojrzenie. Okej, chyba nieźle sobie dzisiaj u niej nagrabiłem.

- Słucham cię. Mówiłaś o tym, żebym  uważał, co jem podczas podróżowania - odpowiedziałem cierpliwie. - Zwłaszcza na modyfikowanie genetycznie pomidory.

Mama kiwnęła z aprobatą głową, co nie znaczy, że dała mi spokój. Dalej przestrzegała mnie przed niebezpieczeństwami czyhającymi na moje zdrowie takimi jak roztocza w hotelowych łóżkach, halny w Zakopanem i potrawy naładowane konserwantami. Chyba postanowiła nadrobić wszystkie dni, kiedy jestem w trasie, a ona nie może mi matkować na każdym kroku. Szkoda, że jeszcze nie zauważyła, iż nie mam już dwunastu lat. Rodzice!

Kiedy gęś siedziała w piekarniku, a ja pokroiłem już wszystkie warzywa w domu i pomogłem nakryć do stołu (nawet serwetki ładnie ułożyłem - pieprzony, perfekcyjny pan domu!), mogłem zrobić sobie przerwę od nadopiekuńczego ględzenia mamci, wziąć prysznic i wystroić się na kolację jak stróż w Boże Ciało. Niestety mój wybór świątecznego sweterka został od razu skrytykowany przez Mutter i shejtowany przez wzrok mojej młodszej siostry. Czy powinien zadzwonić do Schlierenzauera, by Austriak wytłumaczył im, że mój gust modowy jest naprawdę spoko?

Tylko czy Gregor wziąłby moją stronę?

Hmm.

Nieważne.

Kolacja przebiegła w przyjaznej atmosferze. Na szczęście Mutti przypomniała sobie, że ma również inne dzieci i nie tylko ja byłem atakowany przez A pamiętasz, że masz uczulenia na... albo W takie mroźne zimy grube kalesony to podstawa. Rodzeństwo czasami to fajna sprawa, wirklich.

Dwadzieścia kilogramów później (nie chcę widzieć minę trenera na poświątecznym ważeniu, chyba będę musiał biec karne okrążenia oraz żywić się wodą i chlebem) przyszła pora na rozpakowanie prezentów, które zostały przyniesione przez Weihnachtsmanna i ułożone pod choinką. Z pewnych rzeczy się nie wyrasta, dlatego z rosnącą ekscytacją rozerwałem kolorowy papier, w który przyozdobiony był mój podarunek, i otworzyłem pudełko. Drżącymi dłońmi wyjąłem przedmiot, który w tym roku miał mi umilić święta. Jak zwykle, zanim spojrzałem na podarunek, czułem to słodkie połączenie napięcia i oczekiwania. Wziąłem głęboki wdech, policzyłem do trzech i opuściłem wzrok na prezent.

 O rety, ojejciuojejciu i awww, wreszcie mam swój własny, prywatny stetoskop! Asdfghjkl, już nie mogę się doczekać, aż go użyję! Teraz będę mógł sprawdzać, czy Wankowi nic na płucach nie zalega, a on z tej wdzięczności będzie mnie na rękach nosił. Ideolo. No i nasz kadrowy lekarz nie będzie już skarżył na mnie Wernerowi, że niby znowu zajebałem mu stetoskop tralala, trololo. Nudziarz!

- Synku, chyba nie rozpakowałeś prezentu do końca.

Gott, mama jest dzisiaj nieznośna. Dlaczego przerwała mi zabawę, gdy właśnie wypróbowywałem mój stetoskop i osłuchiwałem Christiana?

Z nadąsaną niczym u pięciolatka miną odłożyłem na bok swoje nowe cudeńko, po czym sięgnąłem jeszcze raz do pudełka. Wunderbar, sweter! Miękki, megaciepły, wełniany sweter w kolorze granatowym. Bardzo podobny do tych sevowych sweterków. Meh.

- Danke - wykrztusiłem cicho, myśląc nad tym, jakby tu przez przypadek go zniszczyć. Był tak bardzo w nie moim stylu, czułbym się jak klown, gdybym miał go na sobie. Może Freund zechce go kupić, a mamce wmówię, że Sevi rozpłakał się nad nim z zachwytu i wręcz musiałem mu go ofiarować?

Ricz, ty mistrzu w knuciu intryg! Wymyśl jeszcze coś równie złego na Prevca.

- Będziesz wyglądać w nim jak człowiek - podsumowała Mutti, co skwitowałem gniewnym spojrzeniem. Nie chciałem wiedzieć, co miała na myśli.

- Dzieci, zróbmy sobie świąteczne selfie! - ni stąd, ni zowąd pojawił się Vatti ze swoim nowym smartfonem i wielkim bananen na twarzy. No, wreszcie coś, co Ryśki lubią najbardziej, czyli zwariowane zdjęcia! Uwaga, cała rodzina Freitagów na pozycje i wykrzywiamy facjaty niczym szczęśliwe emojki!

- Ustawcie się ładnie i powiedzcie Grundstücksverkehrsgenehmigungszuständigkeitsübertragungsverordnung!*

XDXDXD

Naiwny byłem, gdy myślałem, że wreszcie walnę się w wyro i wyśpię się bez rzucającego się przez sen Seva, który ciągle wierzga kończynami na wszystkie strony i spycha mnie z łóżka. Jasne, gdzie Sev nie może, tam Wellingę pośle. Młokos wysłał mi milion esemesów, że mam wejść na skejpaja sofort, bo ma ważną sprawę do obgadania. Tak, w Boże Narodzenia musi rozstrzygać kwestie życia i śmierci i to ze mną. Boże, za jakie grzechy?

No nic, jak to powiedział kiedyś mój blond kumpel z Polszy, twardym trzeba być, a nie miętkim. Zalogowałem się na Skype'a i niemal od razu odebrałem połączenie od Andi'ego.

- Wesołych świąt! - zacząłem miło, na co Welli wybuchnął głośnym płaczem.

Okej, albo ma naprawdę ważną sprawę, albo zwykłego weltschmerzena. Mi natomiast brak cierpliwości do mazgających się nastolatków. Jeszcze nie poczułem w sobie instynktu tacierzyńskiego, a takie pociąganie nosem mnie najzwyczajniej na świecie irytuje.

- Co się stało? - zapytałem, próbując zachować zimną krew.

Kiedy Welli otarł patrzałki z łez i wysmarkał nos w rękaw zielonego swetra z wyhaftowanym Rudolfem, obdarzył mnie bardzo smutnym spojrzeniem, po czym pociągnął z gwinta kilka potężnych łyków Jacka Danielsa.

- No dalej, młody, wykrztuś to z siebie.

- Bo Święty Mikołaj nie istnieje - Wyrzucił z prędkością karabinu maszynowego, po czym powtórnie zamienił się w fontannę. Skaranie boskie z nim.

- Jesteś pewien?

Wellinga posłał mi oburzone spojrzenie.

- To ty nie wiesz? - zdziwił się, przecierając oczy i obejmując butelkę whisky. No proszę, że też nie skarży się na smak alkoholu! Co ta rozpacz robi z człowiekiem! - Przyłapałem mamę, gdy kładła prezenty pod choinkę. Próbowała się tłumaczyć, że po prostu spotkała Mikołaja po drodze, ale... - Andreas wziął głęboki oddech, z trudem panując nad drżącymi ustami. - Tata wziął mnie na męską rozmowę.

- Świetnie - ożywiłem się. - Czyli powiedział ci też coś o dzieciach i o tym, by jednak z laskami nie chodzić na pole kapusty?

Mindfuck na twarzy Welli'ego chyba świadczył o tym, że jednak Herr Wellinga nic na ten temat mu nie mówił. Przykro.

- O czym ty bredzisz?

Przewróciłem oczami, z trudem nie tracąc resztek cierpliwości. Dlaczego ten smarkacz musiał zadzwonić akurat do mnie, a nie do takiego Severina? Przecież Freund o niebo lepiej radzi sobie z dziećmi niż ja. Przy mnie nawet kaktus usycha, a co dopiero jakaś mała, nieporadna ludzka istotka...

Nie żeby Wellinga był mały. Przerósł mnie o głowę. Okej, o wielką głowę.

- O niczym, Andi'm - uciąłem temat. Na inne tabu przyjdzie jeszcze czas. - Co do Świętego Mikołaja...

Przerwało mi głośne dmuchanie w chusteczkę. Niby wiem, że zbieranie rozbitego światopoglądu nie jest łatwą sprawą, ale, na przytulasy Wanka, miałem ochotę przyrżnąć z bańki Andreasowi. Albo z trzaskiem zamknąć klapę latopa, wyrzucić komputer przez okno i wreszcie pójść spać. Oczy już mi się same zamykały, a perspektywa spędzenia bitych dziewięciu godzin w łóżku była tak bardzo piękna...

- Richi, co ja mam robić? - głos Andi'ego był tak smutny, że mimowolnie zmiękło mi serce. Nic na to nie poradzę, też mam jakieś tam uczucia, a Welli wyglądający jak kupka nieszczęść łamane przez smutne szczenię poruszyła ten głaz w okolicy mojego mostka. Dlatego odetchnąłem głęboko, policzyłem do dziesięciu i z pokrzepiającym uśmiechem udzieliłem mu rady.

- Otul się najmiększym kocykiem, jaki masz, dalej przytulaj Jacka i zjedz całą milkę. Ewentualnie dwie. I przestań smutać, ten świat jest zły i jeszcze nie raz cię rozczaruje.

Welli smętnie zwiesił głowę.

- Chyba nie chcę dorastać.

- Wiem, Welli, wiem.

Pogadaliśmy jeszcze przez chwilę o czymś lżejszym, coby młodemu poprawić humor, po czym postanowiliśmy się rozłączyć i pójść spać.

XDXDXD

Dziewięć godzin snu, tak?

Gdzieś o trzeciej w nocy obudziłem się zlany potem. Trzęsącymi się dłońmi sięgnąłem po butelkę wody. Cholero jasna i matko boska hoferowsko, jak tu się uspokoić po takim koszmarze? Pociągnąłem kilka łyków przyjemnie chłodnej mineralnej, ale ręce wciąż się mi telepały, a serce tak mocno dudniło w piersiach, że miałem wrażenie, iż zaraz rozerwie mi klatę i wyskoczy ze mnie. Totalna masakra.

A śniło mi się, że trzymałem w ramionach taką małą, dosłownie kilkuminutową wersję mnie. Dziecko miało moje urocze dołeczki w policzkach, krótkie, poswijane, czarne włoski i, o Schusterze, jakie ono miało brwi! Krzaczaste, gęste i na pół twarzyczki! Jeszcze patrzyło się na mnie tymi swoimi wilgotnymi oczkami, jakby mnie oceniając, po czym rozwarło różowiutkie usteczka i zaczęło przeraźliwie głośno łkać. Z wrażenia omal go nie upuściłem.

- Gratulacje, panie Freitag. Ma pan synka - rzekła gdzieś w tle pielęgniarka.

Wtedy się obudziłem.

Cholera, zabiję Wellingę!

XDXDXDXDXDXDXDXDXD

---

*Rozporządzenie dotyczące przekazywania odpowiedzialności za rozstrzyganie kwestii dotyczących zezwolenia na obrót nieruchomościami gruntowymi - swoją drogą już nieaktualne

Halo, @skifriday, pozdrówki! ;)

Taka trochę przejściówka, coby odpocząć nieco od paty i pozbierać w całość rozbitą psychikę. Chwila oddechu na pewno się przyda!

W międzyczasie zapraszam na inne moje blogi: over-the-sun.blogspot.com i another-lonely-night.blogspot.com, życzę miłej niedzieli, no i xD na twarzyczki i do przodu!

Ciao!

PS. Czy mam tłumaczyć pod rozdziałami niemieckie słówka, których czasem używam?

PS2.: