#4

*Frozen - Lass jetzt los*

- Come closer, cara cara mia, cara cara mia, love is all we need - darłem się do dezodorantu, wyginając ciało w takt muzyki niczym Jacobsen w cha-chy i jednocześnie rozrzucając po pokoju rzeczy Wanka. Bałem się, że ręka  odpadnie mi od trzymania jego kraciastych gatków, ale czego nie robi się w imię przyjaźni? Nie tylko Sevi jest tró Freundem!

- Już idę!!!

Najpierw skrzypnęły drzwi, potem coś pisnęło, a na końcu zostałem niemal uduszony przez wielką istotę próbującą uwiesić się mojej szyi. No tak, Wank przytulał mnie tak mocno, jakbym był szmacianą lalką. Ledwo mogłem zaczerpnąć powietrza, a co dopiero odgonić od siebie to bydlę. Cofam wszystko, chyba nie chcę, by ten idiota był moim przyjacielem, to niebezpieczne.

Ugh, a Sev, który przyszedł tu za Andim, zamiast mi pomóc, turla się ze śmiechu po podłodze. Okrutnik.

- No, już dobrze, daj żyć - jakoś udało mi się odsunąć od siebie Andreasa, ale nie było to łatwe zadanie. Jak się zaprzytuli to nie ma zlituj, tuli, póki sam nie uzna, że ma już dość. A cóż, potrafi przytulać naprawdę długo. Nawet próbujemy go przekonać, by zaatakował rekord Guinessa, wygrałby w cuglach. - I przykro mi, ale nie dedykowałem tej piosenki tobie.

Wanki wygiął usta w podkówkę i zaszył się na swoim łóżku. Jego nastroje zmieniają się równie szybko, co belka w niektórych konkursach.

- Co ty właściwie robisz? - Sev uniósł sceptycznie brew, ogarniając wzrokiem rozgardiasz, który zrobiłem i zatrzymując spojrzenie na koszulce Wanka, którą wciąż trzymałem w ręku. - Oprócz udawania niemieckiego Justina Timberlake'a?

Przewróciłem oczami.

- Czy to nieoczywiste? Odtwarzam środowisko naturalne Andreasa, żeby lepiej mu się tutaj spało i żeby miał siły do wygrania Turnieju. W razie gdyby to mi nie udało się go wygrać, natürlich - dla efektu rzuciłem ubraniem tak wysoko, że aż zawisło na żyrandolu.

To był błąd. Wanki od razu wyplątał się z kołdry i z głośnym piskiem znowu przytulił mnie do siebie, przewracając nas na ziemię i przywalając mi kolanem w śledzionę. Auł. Co mi teraz będzie uprzątało stare krwinki i wytwarzało limfocyty, skoro ten nieogar zepsuł mi tak ważny organ?! A ja mu z miłością burdel robię!

- Jak ja ci się odwdzięczę? - Mamrotał z moimi włosami w ustach. Ugh.

- Pozwalając mi oddychać.

Andreas wstał i podał mi rękę. Chwyciłem go za dłoń i również podniosłem się na nogi. Czasami zastanawiam się, dlaczego los pokarał mnie takim przyjacielem, ale z drugiej strony nawet pies nie jest tak oddany jak Wank.

- A tak poza tym? - o nie, Andi nakręcił się. - Stworzyć eliksir na rośnięcie? Uczesać ci brwi? Wymyślić nową, wyrąbiastą minę?

- Uciszyć się? - zasugerowałem subtelnie. I na co mi było staranie się, by Wanki miał miło? Mogłem pozwolić mu oszaleć przez wszechobecny, niemal sterylny porządek. Ale nie, oczywiście musiało mi się zechcieć być freundlich i udawać Przyjaciela Roku. Zjebałem jak zawsze.

- Nie, Richi, to musi być coś super, hiper i w ogóle najlepszego - Wank zrobił minę, jakby myślał. Jakby. Szczerze wątpię, czy w tej głowie ma cokolwiek mózgopodobnego. - Pomyśl, co lubisz najbardziej? Oprócz dziewczyn. Dziewczyny załatw sobie sam. Chyba, że chcesz panią, no wiesz, z biura matrymonialnego albo innego burdelu.

Słodki Walterze, aż zatęskniłem za domem oraz irytującą rodziną wpychającą we mnie tony kalorii i zmuszającą do noszenia gryzących sweterków. Tych kilka dni bez takiego Wanka obok było naprawdę cudownych. Chociaż... Nie, jednak przytulasy Wanka są lepsze od ciotek-klotek i ich szczypania w policzki z tym "puci-puci, jak ty schudłeś!" albo "masz jakąś narzeczoną? Czas ucieka, a ty nie młodniejesz". Rodzina! Wank! Zwariować idzie z nimi wszystkimi.

- Myślę, że dziewczyna z burdelu będzie całkiem odpowiednia - taak, Severin nadal tarzał się po podłodze. Doprawdy, jest niegodny swojego nazwiska.

- Lepiej zastanówmy się - usiadłem na swoim łóżku, mierząc Freunda nieprzychylnym spojrzeniem. - Co zrobimy dla Seva. A raczej co zrobimy z Prevcem?

Blondyn wreszcie spoważniał. Zwiesił nos na kwintę i jakby z niemocą zacisnął dłoń w pięść.

- On mnie blokuje, do Hilde nędzy.

- Skoro mówisz, że to przez niego nie wygrywasz to my go sprzątniemy dla ciebie - stwierdził pocieszająco Wank, na co pokiwałem głową.

Freund natomiast szczerze się przeraził.

- Co masz na myśli?

- No wiesz...

- Nie mów, że...

- Uspokój się, przecież nie przywalę mu nartą w łeb i nie wrzucę go do przerębli na Freibergsee - Andreas wywrócił oczami. - Nie jestem kryminalistą, jasne?

- Pewnie zaprzytuli Petera na śmierć - zaśmiałem się, na co Andreas rzucił w moją stronę poduszkę. Nie trafił, frajer. Za to mój rzut dziesięć na dziesięć.

- Tulę tylko swoich przyjaciół. I ludzi, którzy dzielą się ze mną swoim jedzeniem. Albo alkoholem. Peter, póki co, nie zalicza się do żadnej z tych kategorii - oświadczył poważnie Wanki.

- Ostatnio tuliłeś się z Kubackim - przypomniał mu Sevi. - Kim on dla ciebie jest?

- Cóż - Andi zamyślił się. - Raz upiliśmy się jakąś polską gorzałą. No i wiesz, musimy się wspierać, obaj latamy wysoko, a potem bam, nic z tego nie wychodzi. Zawarliśmy pakt, jeśli któryś z nas odkryje, co z tym zrobić i jak to przełożyć na odległość, mówi o tym temu drugiemu. Chociaż nie wiem, czy to ważny pakt, byliśmy wtedy najebani. Liczy się?

- Oczywiście, że tak.

- No, ale po alkoholu się nie liczy?

- Co się nie liczy? Wszystko się liczy.

- O nie, chyba muszę przemyśleć swoje życie - Wank zagryzł usta, po czym rzucił się na swoje łóżko, odwrócił się do nas plecami, zwinął się w kłębek i począł prawdopodobnie analizować swój żywot.

Severin westchnął.

- Idę się przejść. Idziesz?

Wzruszyłem ramionami.

- Jasne. Nie mam nic lepszego do roboty.

- Oprócz udoskonalania swoich scenicznych występów - wypomniał mi łagodnie paszczur. W dzisiejszych czasach nikt nie docenia prawdziwej sztuki!

- Ja nie komentuję twojego żucia dla relaksu - przewróciłem oczami i narzuciłem na siebie zieloną kurtkę. Chwyciłem jeszcze czapkę i naciągnąłem ją na głowę. - Albo co czwartkowego wcinania kilograma marchewek. Co ty, Ammann jesteś?

- Richi, jesteś taki zabawny.

- Wiem.

Wyszliśmy na korytarz i skierowaliśmy się w stronę schodów. Windy są dla słabych. W holu spotkaliśmy nowego psiapsi Wanka, Kubackiego, który uparcie tłumaczył coś Maciejowi Kotowi. Gdy blondyn nas zauważył, od razu zapytał się nas o Andreasa. No popatrz panie, jakie przyjaciółki! A Wank zapewniał nas, że to nic takiego, taka niewinna znajomość. Tymczasem mają swoje tajemnice, co jeszcze? Może plotą sobie nawzajem warkoczyki i plotkują o laskach? Okej, może to Andi plecie warkoczyki Dawidowi. Ganz egal.

Gott, dlaczego brzmię tak, jakbym był zazdrosny? O Wanka? Pff. Przecież i tak wiem, że woli mnie od takiego Kubackiego, prawda?

A nawet jeśli nie, to mam nadzieję, że pamięta, o tym, co dla niego przed chwilą zrobiłem. I kto jest najlepszym kumplem, co?

- Po co ci Wank? - Nawet Severin zmierzył Kubackiego podejrzliwym wzrokiem. Cóż, przyjaciele są jak żony, trzeba ich ostro pilnować, by nikt obcy nie sprzątnął ci ich spod nosa.

- No wiecie - Polak z zakłopotaniem przeczesał dłonią busz na swojej głowie. A ludzie czepiają się mojej fryzurki. Doprawdy, dokąd zmierza ten świat? - Mam towar dla niego - blondyn ściszył nieco głos.

- Towar?

Spojrzeliśmy na siebie z Severinem. Nie brzmiało to dobrze. W co też się Wank wpakował?

- No wiecie - powtórzył się Dawid. - Takie tam... interesy.

- Kubacki!

- Już idę!

Zanim zdążyliśmy przyprzeć Dejviego do muru i wydusić z niego wszystkie informacje, zjawił się Kruczek i przywołał do siebie blondyna. Kubacki przeprosił nas i ruszył ku swojemu szkoleniowcy. Odprowadziliśmy go wzrokiem, po czym wyszliśmy z hotelu.

- O rany - odetchnąłem rześkim, lodowatym powietrzem. Jakiś dziwny ciężar osiadł mi na żołądku, a na samą myśl, że Wanki mógł wplątać się w jakąś skoczną mafię, ściskało mnie w dołku. - Przerąbane.

- Uspokój się - zirytował się Sev. - Przecież nic nie wiemy. Bądźmy realistami. Jaka jest szansa na to, że Kubacki jest dealerem, który sprzedaje Andi'emu towar?

- Albo że Wanki jest dealerem i rozprowadza towar dalej. Sev, Wank jest zdolny do wszystkiego - rzuciłem przyjacielowi niechętne spojrzenie. - To złoty chłopak, ale nie zawsze wie, co robi. Wiesz, jaki jest lekkomyślny.

- Powiedział ten rozsądny - Freund wywrócił oczami.

Westchnąłem. Naprawdę nie wyglądało to dobrze.

- Sevi, pamiętasz to, co działo się w tamtym roku, nie?

Blondyn wstrzymał powietrze, a jego spojrzenie robiło się coraz bardziej chłodne. Cóż, chyba nikt nie wspomina tamtego epizodu miło. Andreas... miał ciężki okres w życiu. Chwilowe rozstanie z dziewczyną i lekki konflikt z trenerem nie pomagały mu w osiąganiu dobrych wyników, dlatego zirytowany swoją niemocą sięgnął po - pff - pomocną dłoń wyciągniętą ku niemu przez Norwegów. Nas olał całkowicie, prawie się do nas nie odzywał, a na imprezy chodził tylko z Norami. Doszło nawet do tego, że chciał zmienić obywatelstwo i skakać dla Norwegii, ale gdy opijał tą decyzję ze swoimi nowymi przyjaciółmi, tak struł się ich alkoholem, że wylądował na izbie przyjęć. Następnego ranka na szczęście stwierdził, że bycie Niemcem jest jednak łatwiejsze. No i że u nas jest zdrowszy alkohol. Potem wszystko powoli wracało na odpowiednie tory, znowu nas lubił, z pokorą przyjął gorzkie słowa Schustera, ograniczył swoje kontakty z Norwegami do minimum oraz pogodził się z dziewczyną. Nawet skakać zaczął przyzwoicie. Historia skończyła się szczęśliwie, ale było blisko tego, że Wieżowca opanowałyby ciemne moce.

Zresztą kto chciałby dobrowolnie zostać norweskim skoczkiem?

A jeśli zostanie polskim skoczkiem?

- Musimy go uratować - podjąłem decyzję. - Teraz, natychmiast. Wracajmy do hotelu.

Freund pokiwał głową, ale po chwili zatrzymał mnie ręką i głową skinął w kierunku Słoweńców stojących zza wielkimi świerkami. Skoczkowie tworzyli krąg, pośrodku którego stał z przymkniętymi oczami Peter Prevc. Reszta trzymała się za ręce i mamrotała coś po słoweńsku. Scheisse, czy oni paprają się czarną magią, odprawiają dziwne rytuały, jedzą koty czy co w tym ich kraju robi się, by być najlepszym? Czymkolwiek to jest, wyglądało upiornie. Aż dreszcze przeszły mi po kręgosłupie, a żołądek podszedł do gardła.

Wtem Robert Kranjec uniósł na nas wzrok. Wyglądał jak w transie, ale kiedy nas zauważył, zaraz oprzytomniał i rzucił kilka słów do kolegów. Nie miał wesołej miny.

- W nogi - Sevi szturchnął mnie w bok. Był tak samo przerażony jak ja.

Pobiegliśmy, słysząc za sobą słoweńskie przekleństwa.

XDXDXDXDXDXDXDXDXD

Ostatnio mam jakiś kryzys, więc wiecie...

Cóż, xD i do przodu.