#11

*Glasperlenspiel -Geiles Leben*

- Richie, powiedz, jesteś bogiem, prorokiem czy papieżem?

Oderwałem wzrok od okna, za którym wciąż trwał noworoczny pokaz fajerwerek, i nieprzytomnie spojrzałem na Dawida. Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak bardzo zawiodłem moich przyjaciół, nie wypijając z nimi noworocznego szampana (butelka na głowę) ani nie przytulając Wanka. Mogę się założyć, że Andreas I Wysoki właśnie zwinął się w kłębek gdzieś pod nogami Severina i począł zawodzić głośno niczym opłacana płaczka na starożytnych pogrzebach.

Zawiodłem po całej linii.

- O czym mówisz? - Zapytałem obojętnie, nieco hamując entuzjazm Polaka.

- Pytałem, czy jesteś bogiem, prorokiem czy papieżem. No wiesz, w XDeizmie.

Uniosłem wysoko brwi, lustrując bacznie twarz blondyna. No tak, XD. Ważne sprawy. Najpierw muszę uratować ludzkość, dać im nadzieję, a dopiero później będę mógł bawić się z przyjaciółmi, pić hektolitry ruskacza i śmiać się wniebogłosy.

Czasami dla dobra innych trzeba poświęcić siebie, ot co.

- XD jest bogiem. - Przykazałem surowo. Chłopcy otoczyli mnie jeszcze ciaśniejszym kołem i wsłuchiwali się z uwagą w każde moje słowo. Zupełnie jakbym powierzał im najstarsze tajemnice świata, coś, o czym pojęcie mają tylko wybrani. A ja przecież tylko pieprzyłem od rzeczy jak zawsze. - Myślę, że... No tak, chyba można powiedzieć, że jestem... papieżem.

Chłopcy pokiwali głowami, wpatrując się we mnie z szacunkiem. Spodobało mi się to. W końcu ktoś uważa, że coś znaczę, że jestem inteligentny. W końcu ktoś mnie słucha, z wytęsknieniem czeka na jakiekolwiek moje słowo. Co prawda, nie mogę powiedzieć, że zyskałem najpilniejszych fanów, tylko, cóż, chyba wyznawców? Wiernych?

Ganz egal, ważne, że są.

- Musimy obmyślić nabożeństwo. - Odezwał się Kot z zamyśloną miną. - Cały rytuał!

- Możemy śpiewać pieśni pochwalne!

- Albo robić zdjęcia na Ricza! No wiecie, wykrzywimy nasze facjaty i pstryk, godne zdjęcie.

- Czy to znaczy, że w rozmowach na fejsie nie mogę już używać tej emotki, no wiecie której, tej takiej fajnej. Co się szczerzy i ze śmiechu spływają jej łezki.

- Broń XD!

- Trochę smutno. Ale XD i tak jest lepsze.

Polacy przekrzykiwali się jeden przez drugiego. Ale wystarczyłoby jedno moje słowo, by zamilkli i z powagą skupili się na mojej osobie. Miałem władzę, byłem kimś. Byłem szefem, panem i władcą.

Byłem... papieżem.

O kurfa.

- Chłopcy. - Zacząłem uroczyście, wiodąc po nich turbopoważnym wzrokiem. Choć, muszę przyznać, w środku siebie miałem niezłą bekę. Z trudem tłumiłem śmiech. - W XDeizmie nie ma celibatu.

Skoczkowie przez kilka sekund patrzyli na mnie w milczeniu z szeroko otwartymi oczami.. Po chwili jednak ich twarze rozświetliły szerokie uśmiechy, a ręce wzniosły się w geście tryumfu. Zaczęli wiwatować.

- Tak jest!

- Hurra!

- Teraz i ja mogę zostać kapłanem!

Kto by nie kochał takiego papieża i takiej religii? Wymiatałem!

Ale nawet w takiej idealnej religii czyhają za rogiem różne pokusy, które nawet mnie dopadają. Nie minęło wiele czasu, a usłyszałem nad swoim uchem małego diabełka, który z szatańską iskrą w oczach, począł namawiać mnie na pochwalenie się przed kumplami moimi wyznawcami. Nie potrafiłem zdusić w sobie tego uczucia. Paliło mnie, niemal zżerało od środka. Po prostu musiałem to zrobić.

- XDeicy! Geht mit mir!

XDXDXD

Przed hotelem melanż trwał w najlepsze. Auty wznosili toasty za Hofera, któryś ze Słoweńców rzygał w krzakach, a Norwegowie odtańczali "Glow". Powiodłem spojrzeniem po tłumie i znalazłem ich, mych przyjaciół; Severina, który z zapałem przytulał do siebie butelkę bułgarskiego wina, Wanka, który z kolei z zapałem tulił zapłakanego Wellingę, Leyhe, który robił to, co umiał najlepiej, czyli polewał wódę oraz tego nowego, Davidka, który wodził wokół zamroczonym i zdezorientowanym wzrokiem.

- Dlaczegóż znowóż łkasz, Wellingo? - Zapytałem, zatrzymując się przed moją drużyną. W pół kroku za mną stali Polacy i z namaszczeniem chłonęli każde me słowo.

Wellinga przetarł rękawem zapłakaną twarz.

- A czego tak dziwnie mówisz? - Zadał pytanie, po czym jego spojrzenie padło na moich wiernych. Jego mina od razu stała się bardziej przerażona. - Czy oni napoili cię tą diabelską, polską wódką?

Któryś z Polaków zaprotestował. W końcu nie godzi się obrażać ich narodowego dobra.

- Wellingo, nie każdy płacze po łyku wódki. - Odparłem z przekąsem. Czy ten bachor może się wreszcie nauczyć pić alkohol? Jestem pewien, że Wank musiał go dzisiaj przytrzymywać, Severin otwierał mu paszczę, a Leyhe wlewał mu do gardła gorzałę. Inaczej mowy nie ma, żeby wypił więcej niż jeden kieliszek tego magicznego napoju.

- Richie. - Parsknął chłodno Wank, puszczając Wellingę i arogancko krzyżując ramiona na piersiach. - Wypominałeś mi picie z Polakami, a sam opuściłeś nas, by pójść z nimi w melanż?

- Otóż mylisz się, bracie. - Uniosłem dumnie głowę, krzyżując spojrzenie z Andreasem. - Dla ciebie może są to zwykli Polacy, z którymi przyjemnie się najebać, ale dla mnie są kimś więcej. Dla mnie są wyznawcami mojej religii, są XDeikami, a ja im przewodzę niczym Hofer Pucharowi Świata, niczym Apollo PZN-owi, niczym Bieber piętnastolatkom! Jestem ich... papieżem! - Oświadczyłem z dumą, po czym po dumą chłonąłem ich osłupiałe miny. Aż Sev przestał tulić wino, a Leyhe oderwał się od wódki.

- Jesteś... kim? - Wydusił zszokowany Freund. - Richie, czy ciebie już do reszty pojebało?

- Oho, mi wypominacie spożywanie trunków, a sami najebaliście Seva w cztery dupy, że aż zaczął przeklinać. - Wywróciłem oczami.

- Przeklinam, bo ja już nie mam do ciebie sił. Co znowu wymyśliłeś? Przecież z ciebie taki papież jak z koziej dupy trąbka. W życiu święty Piotr nie przepuściłby cię przez bramę do Królestwa Bożego.

- Ale my wyznajemy XD. - Wtrącił rezolutnie Ziobro.

Szach mat.

Niemcy mieli takie miny, jakby właśnie gołusieńki Hofer przebiegł przed nimi. Powiedzieć, że byli zdziwieni to nic nie powiedzieć. Kopary opadły im do kolan, a oczy wyszły z orbit. C'mon, to nie jest najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek wymyśliłem, szanujmy się. Zresztą wreszcie mam jakiś słuszny cel, nie robię tego dla siebie, tylko dla tych kilku kolesi, którzy chcą mnie słuchać i czerpać z moich kazań nadzieję i siłę na następne dni. Wznoszę w ich życie tyle światła!

Okej, może i trochę przesadziłem z tym wajcenkiem.

- Stephan, możesz mnie uszczypnąć? Bo to na pewno sen. W życiu już nie tknę kadarki, skoro śni mi się po niej Richard papież.

- Sevi, obawiam się, że, no cóż, to nie sen. Richie jest jak zwykle pojebany i w dodatku się najebał... cóż, to nie jest dobre połączenie.

- Co ty nie powiesz.

- Ale może nie dajmy mu już alkoholu. - Wtrącił Wank. - Jego porcje będzie pił Wellinga.

- Tylko nie to! - Zawył Andreas Junior.

Odchrząknąłem.

- Stoję tuż obok i wszystko słyszę.

- Oh mein Gott, Richie, przeszedłeś samego siebie. Ale jak najebany to do łóżka.

- Oh mein XD. - Poprawił Seva Kubacki, na co Freund tylko przewrócił oczami.

- Sam idź spać, ja idę odprawić nabożeństwo. - Wyrwałem się z uścisku Seva, który chciał mnie siłą zaprowadzić do hotelu. Ale nie ze mną takie numery.

- Może myślisz, że i my będziemy bić pokłony do XD? - Zadrwił rudzielec.

- Nie potrzebuję cyników, kiedy mam oddanych XDeików.

- Genau! - Zawołał głośno Stoch, unosząc zaciśniętą dłoń.

Brwi Seva uniosły się.

- Kamil, nawet ty? Zawsze miałem cię za inteligentnego człowieka.

Stoch wzruszył ramionami.

- XD naprawdę coś w sobie ma.

- XDeicy, nic tu po nas. - Posłałem Sevowi zimne spojrzenie, po czym wyrwałem z rąk Leyhe butelkę wódki i obróciłem się na pięcie. - Idziemy.

- Richie, też chcę iść z wami! - Zawołał z zafascynowaniem David, po czym potykając się o własne nogi, ruszył za nami.

- I ja też! - Krzyknąłem Leyhe.

- A ja nie, bo pewnie będziecie pić alkohol. - Burknął Welli i schował się w ramionach Wanka.

- Boże, Richie, weź się opanuj, człowieku! - Sevi rozłożył bezradnie ręce, ale ja byłem nieugięty. Nie będę olewał własnego nurtu, bo tak chce mój rozsądny i prawy kolega. Okej, on tu jest od bycia poważnym, moja rola natomiast jest z goła inna.

Ja tylko chcę rozbujać drętwe towarzystwo, ot co. To niegroźne, prawda?

XDXDXD

Więc siedzieliśmy w pokoju Ziobry, pijąc wódkę i słuchając Lady Gagi. Uśmiechałem się szeroko jak dureń, lecz w środku czułem się taki... leer. Było mi przykro przez to, jak potraktowali mnie przyjaciele. Nie rozumiem, dlaczego nie mogą zaakceptować mnie takim, jakim jestem? Okej, ja wiem, nie jestem łatwym człowiekiem. Czasem mam jakieś odpały, czasem stoję godzinę przed lustrem i układam swoje brwi. Nie można zrobić sobie ze mną normalnego zdjęcia. Kocham brukselkę i wzdycham do zdjęć Heleny Fischer. Mam kolekcję pluszowych jednorożców. I boję się fryzjerów bardziej niż dentystów. Ale jestem całkiem uroczy w swoich wariactwach, prawda?

Naja, oni tak nie uważają.

Mają mnie za odmieńca.

Pojebańca.

Zakałę drużyny.

- Richie? Wyglądasz, jakbyś potrzebował strzelić sobie kielona. - Ten nowy Dojcz podał mi kieliszek napełniony po brzegi wodą ognistą. Przyjąłem go z wdzięcznością.

- I mówisz to ty, który dzisiaj po raz pierwszy spróbowałeś alkoholu? Ile ty masz lat, co? - Naskoczyłem na chłopaka. Zupełnie niepotrzebnie. Co się ze mną, do cholery, dzieje? W jednej chwili mam jakieś dziwne przemyślenia, w drugiej warczę na kolesia, który chce tylko bym nie smutał. Prawie jak Wank. Tylko lepiej. Bo Wank zaczyna cię dusić, gdy widzi, że jesteś smutny. A David podaje ci alkohol.

1:0, dla Davida.

- Entschuldigung, jestem już trochę zmęczony. To przywództwo trochę mnie przytłacza.

I wyzerowałem swój kieliszek. Woah. A ponoć to po redbull'u wyrastają skrzydła. Bujda!

- Nic dziwnego, na twoich barkach ciąży wielka odpowiedzialność. - Maciek pokiwał w zamyśleniu głową. - Ale świetnie dajesz sobie radę. Jesteś dla nas jak ojciec, jak przywódca.

Reszta gorliwie mu przytaknęła. Aż mi łezki napłynęły do oczów. Ale już nie smutne, tylko takie ze wzruszenia, no.

Hehehe, chyba tak właśnie czuje się kobieta przed okresem.

Czy ja nie mówiłem dzisiaj czegoś o pozbywaniu się ze mnie pierwiastków kobiecych?

Ganz egal.

- Opowiedz nam coś o XD. - Zagaił Piter.

Nabrałem w płuca powietrza, skromnie spuszczając głowę.

- Cóż, jak wiecie XD ma wielką moc. Zwykłej wiadomości potrafi nadać bekowy wydźwięk albo sarkastyczny ton. Potrafi zamaskować różne uczucia. I zawsze dodaje odwagi!

- Nieźle.

Wtem drzwi się otworzyły, a do pokoju ze skruszonymi minami wparowali Freund, Wank i Wellinga. I wiele litrów wódki. Naprawdę WIELE.

- Richie, chcieliśmy cię przeprosić. - Zaczął Sev, cały spąsowiały. - A reszcie życzyć szczęśliwego nowego roku.

- Na zgodę przynieśli alkohol. - Dopowiedział Wank. - Sorry, Richie. Zrozumieliśmy, że musimy cię akceptować takim, jakim jesteś. Nawet, jeśli ci srogo odpierdala. Ale od tego są kumple, prawda? Musimy cię wspierać tak, jak wspieramy Wellingę w jego walce z młodzieńczymi hormonami!

- Ejże!

- Więc co? Zgoda?

I znowu łezki wzruszenia nabiegły mi do oczów. Kocham tych gamoni jak braci, chociaż często wystawiają moją miłość na próbę. Więc jak mogłem im nie wybaczyć?

- Pod jednym warunkiem. - Uśmiechnąłem się chytrze, sięgając do kieszeni spodni po telefon. - Wszyscy zrobimy sobie fotę na Ricza. Z wielkim XD na mordzie!

Trójka Dojczów raczej nie była z tego zadowolona, za to polsko-niemiecka reszta wybuchła entuzjastycznym wiwatem. Ustawiliśmy się do zdjęcia i ,przysięgam, to była moja najlepsza, sylwestrowa fota. Lepsza nawet od tej z tamtego roku!

Wiem, że nie wierzycie, ale naprawdę! Jak XD kocham!

A potem oddaliśmy się hardej zabawie, piliśmy alkohol, śmialiśmy się z Hofera, śpiewaliśmy planicową piosenkę i jedliśmy niezdrowe przekąski. Ale było najnajnajlepsiej!

Nawet jeśli nie wiem, kiedy i jak doczołgałem się do swojego pokoju.

XDXDXD

Było jeszcze ciemno, kiedy rozległ się dźwięk głośno piejącego koguta.

Bąknąłem coś pod nosem i przewróciłem się na drugi bok, szczelnie okrywając się mięciutką i ciepłą kołdrą. Kogut nie przestawał się wydzierać, a w mojej głowie zaczął narastać ból. Do tego doszły dziwne mdłości i suchość w gębie. Chciałem to zignorować i dalej pójść spać, ale ten cholerny kogut piał, jakby wyrywali mu wszystkie pióra.

Cóż, sam miałem ochotę urwać co nieco pewnej rudej zarazie.

- Freund, zabiję cię za ten budzik! - Warknąłem, nakrywając poduszkę głową. - Ała. - Mruknąłem, gdyż nawet mój podwyższony ton działał na mój ból głowy jak czerwona płachta na byka.

Severin wyłączył budzik, po czym stanął nad moim łóżkiem i zerwał ze mnie kołdrę.

- Życie ci niemiłe? - Krzyknąłem, próbując wyrwać z jego rąk kołdrę, ale byłem tak osłabiony, że ledwo poderwałem się z łóżka. Gwałtowny ruch sprawił, że zaraz dopadły mnie mdłości, a w głowie kręciło mi się tak, jakbym był na jakieś zabójczej karuzeli.

- Wstajemy, raz, dwa, słoneczko. - Zaświergotał, po czym podszedł do okna i rozsunął rolety. - Szkoda przespać takiego pięknego dnia.

Rozmasowując skronie, spojrzałem na niego jak na idiotę.

- Sev, czy ty jeszcze nie wytrzeźwiałeś?

W odpowiedzi chłopak tylko się zaśmiał. Potem wziął swoje rzeczy oraz moją kołdrę i poszedł do łazienki.

Co miałem innego zrobić? Wskoczyłem do jego pachnącego winem łóżka i zasnąłem.

Ale to nie był dobry pomysł, gdyż przyśnił mi się Werner Schuster w stroju sprzątaczki.

Widocznie sam jeszcze nie wytrzeźwiałem.

Trzydzieści minut później, wyprysznicowany i z czystymi ząbkami, siedziałem przy stole w jadalni i popijałem wodę z cytryną - przełknięcie czegokolwiek w postaci stałej było awykonalne. Byłem cały obolały, wciąż miałem mdłości i czułem się tak, jakby ktoś wwiercał mi się w czaszkę. Reszta drużyny wcale nie wyglądała lepiej; David zasypiał na ramieniu zmulonego Stephana, Wellinga jojczał, że boli go główka i że to nasza wina, po czym złapał za serwetkę i zaczął tworzyć wiersz o swoim kacu (choć on nazywał to bólem egzystencjalnym, okej), natomiast Wank miał gastro i wpierdalał wszystko, co znajdowało się na stole. Tylko Sev tryskał energią. Szczebiotał o skokach i Garmisch, głaskał Wellingę po głowie i podśpiewywał pod nosem "Salsę Tequilę", dzięki której wczoraj zaczęła się nasza muzyczna kariera. I, no cóż, ewidentnie był pijaniutki.

- Wiecie - zacząłem, przykładając chłodną literatkę do czoła. - Ostatnim, co pamiętam jest najebana gęba Żyła i jego "Waka Waka".

- Ruszał się jak Shakira, nie?

- Noo, aż mnie oczy znowu rozbolały. - Bąknąłem. - Jak właściwie wróciłem do pokoju?

Wszyscy przy stole spuścili wzrok. Aż mnie ciarki przeszły. Co ja znowu odhoferowałem?!

- Chłopaki...?

- Niosłem cię na plecach - zaczął zniesmaczony Sev. - A ty zarzygałeś połowę korytarza.

Ach, to tłumaczy te mdłości.

Ale wróć.

SCHEISSE, WAS HABE ICH GEMACHT?!

Jestem skończony. Chłopcy nie dadzą mi teraz żyć. Czy mogę schować się pod kołdrą wstydu i już więcej nie pokazywać się ludziom na oczy?

- Wisisz mi nowe buty. - Freund przewrócił oczami, a ja spaliłem buraka tak dorodnego jak przyłapany na oglądaniu świerszczyków Schuster.

- Sorka. - Mruknąłem, spuszczając głowę.

- NASZ PAPIEŻ!!! - Coś krzyknęło mi nad uchem (ała!), po czym zacząłem być duszony przez, jak się po chwili okazało, Polaków. Kurde, integracja z Wankiem wyszła im na niekorzyść, teraz jeszcze oni będą odcinać mi dopływ powietrza.

- Siemka.

- Niech XD będzie pochwalone!

Aha, i oto dostałem bolesnym flashbackiem w twarz. Czy ja wczoraj bredziłem coś o nowej religii, XD-bogu i moim papiestwie? Czy ja już do reszty ogłupiałem? I czy muszę krzyczeć w głowie? To boli!

Gott, jestem debilem.

I dlaczego modliliśmy się wczoraj do XD, a nie do moich brwi? Bez dwóch zdań, są ładniejsze.

- Powodzenia dzisiaj. - Janek klepnął mnie w ramię. - Pamiętaj, niech XD będzie z tobą! - I odszedł razem z drużyną.

Dojcze, widocznie już mniej skacowani, podśmiechiwali się ze mnie pod nosami. Frajerzy. Jeszcze miny im zrzędną, kiedy pozamiatam w dzisiejszym konkursie.

O ile kac minie.

A na kaca jest tylko jeden ratunek.

KAC PARÓWKI!

Tylko chyba wszystkie zeżarł Wank i jestem, za przeproszeniem, w Hofera dupie.

Eee, to chyba dobrze nie zabrzmiało.

- Czołem, drużyno! - Uśmiechnięty od ucha do ucha, z notatkami pod pachą dosiadł się do nas Schuster. - Jak nastroje przed konkursem? Zmiażdzymy ich wszystkich, co? Co się tak nic nie odzywacie? - Trener powiódł po nas czujnym spojrzeniem. - I dlaczego, Wellingo, cuchniesz wódką?

Zwiesiliśmy głowy, tylko pijaniutki Sev miał tyle odwagi, że hardo patrzył w oczy trenera z uśmiechem psychopaty na ustach. Keine Ahnung, czy jego najebany mózg zamiast Wernera widział wkładki?

- Wie trener, jak my z Richie'm wymiatamy na scenie? Normalnie kosmos! Pokażę, trenerowi, filmik. Jesteśmy najnajnajlepsiejsi!

Do czerwonego nosa Bodmera, co ten Severin odpierdala?! Chyba nie chce... wyciągnął telefon! Kurde, co robić? Zemdleć? Strącić wszystko ze stołu? Zwrócić ich uwagę na moje bujne włosy?

ZA PÓŹNO. Sev już pokazywał trenerowi nagrania z naszego występu, a ja jedynie mogłem bezradnie i ze ściśniętym gardłem przyglądać się temu, jak Schusterowi zaczyna pulsować żyłka na skroni, a gniew rozświetla jego oczy.

To się dobrze nie skończy.

- CO WY, DO CHOLERY, WCZORAJ ROBILIŚCIE?!

W skali od jeden do dziesięciu jak bardzo mamy przejebane?

XDXDXDXDXDXDXDXDXD

Początek sezonu, a wraz z nim jestem i ja z moim psycholami i nowymi kumplami psycholi. oczywiście na pacie w gapa nie mogła zabraknąć Janka i Dzióbiego!

a jutro zapraszam na coś zupełnie nowego, ale równie niemieckiego:

wellinga.blogspot.com

dzisiaj można zajrzeć, przeczytać prolog, jeśli jeszcze ktoś nie czytał, a jutro wrzucam pierwszy akt!

kussi und bussi!